مجاهد شهید ملیحه اقوامی

مشخصات مجاهد شهید ملیحه اقوامی
تاریخ تولد: 1341
محل تولد: شاهرود
سن: 26
تاریخ شهادت: 15مهر 1367
محل شهادت: تهران

آری، آری، زندگی زیباست/ زندگی آتش گهی دیرنده پابرجاست/ گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست/ ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست! / زندگاني شعله ميخواهد…

شعلة زندگاني در اوين
از خاطرات مينا انتظاري – زنداني سياسي سابق
«شعلة زندگاني و مقاومت در اوين ادامه داشت. حوالی تابستون سال ۶۶  برای مدتی در بند ۳۲۵ اوین بودم. بندي با حياطي کوچک و امکاناتي خیلی محدود. کاپیتان محبوبمون فروزان عبدی عضو تیم ملی والیبال زنان ایران، هر روز صبح زود با برپایی ورزش جمعی و یک ساعتی هم تمرین والیبال، و عصر هم با به راه انداختن مسابقة والیبال، هلهله و جنب و جوش خاصی در بند ایجاد میکرد. از بچه های ثابت بازیهامون، علاوه بر فروزان تا اونجا که بیاد ميارم: میترا اسکندری، فضیلت علامه، سهیلا فتاحیان، سیمین کیانی، مهین حیدریان، مهناز یوسفی، اشرف موسوی، زهرا شب زنده دار، فرزانه ضیاء میرزایی، محبوبه صفایی و مهناز فتحی بودند. یکی دیگه از بازیکنان زبل (zebel) تیم والیبال، همبند عزیز و مجاهدم ملیحه اقوامی بود. مليحه در پینگ پنگ هم تبحر خاصی داشت و در دوران زودگذر رفرم زندان، سال ۶۴ در قزل حصار، موقع هواخوری و در مدت کوتاه نوبت بازی که در بند ۴ داشتیم از خجالت هم در برد و باخت در می اومديم. ضمن اینکه از شعرخوانیها و بذله گوییهای مليحه همیشه و در هر شرایطی در زندان بهره میبردیم.
ملیحه از بچه های مجاهد شاهرود بود که بار اول در سال 60 دستگیر و به همراه تعداد ديگه يي از زندانیان مقاوم شاهرودی برای فشار بیشتر به زندان قزل حصار کرج تبعید شد. فکر میکنم اولین بار تابستان سال ۶۱ بود که مليحه رو در بند عمومی ۴ دیدم ولی چون همون روزها برای تنبیه به بند ۸ قزل حصار منتقل شدم ديگه او رو ندیدم و بعدها شنیدم که در سال ۶۲ آزاد شده. 
تابستان سال 63 که با تعطیلی موقت بندهای تنبیهی به بند عمومی منتقل شدیم دوباره با تعجب بسيار ملیحه رو دیدم. كمي بعد وقتی رابطة صمیمانه تر و خیلی نزدیکتری بینمون برقرار شد، ماجراي دستگيري مجددش رو برام تعریف کرد. او به فاصلة کوتاهی بعد از آزادی از زندان، با وجود امکانات خوب زندگی و تشکیل خانوادة مستقل که براش فراهم بود، تصمیم گرفت برای ادامة مبارزه با فاشیسم خمینی، به نیروهای رزمندة مجاهد خلق در نوار مرزی بپیونده. مليحه تلاش كرده بود تا از طریق مرز سیستان و بلوچستان از کشور خارج بشه ولی متأسفانه شناسایی و دستگیر شد و دوباره به اوین و قزلحصار برگشت و به جمع ياران دربند پيوست. 
از اون به بعد با ملیحة مهربون که حالا یک حکم سنگین۱۵ ساله رو هم یدک میکشید، همدل و همراز و همراه بودم و در سختترین شرایط در قزلحصار و اوین، و تا روز آخر زندان، یاران جدانشدنی شدیم.
ملیحه، طبع لطیف شعر و حافظه يي قوی داشت و اشعار زیادی از شاملو و مولوی و شفیعی کدکنی رو حفظ بود و بیشتر اوقات، محاوره او با شعر شروع میشد. او بخصوص با همبند عزیزمون مهري كه اسم اصليش «فرنگيس محمد رحیمی» که او هم استعداد خاصی در این زمینه داشت همیشه هماوردی میکرد و گاه با هم به مشاعره می پرداختند. بیشتر اوقات وقتی که میخواستیم داخل بند یا در هواخوری با هم قدم بزنیم اولش ملیحه با لحني شيرين و دوست داشتنی این شعر مولانا رو برام ميخوند: 
نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم در این سرابِ فنا، چشمة حیات منم
وگر به خشم رُوی صد هزار سال ز م به عاقبت به من آیی، که منتهات منم
این روزها در فقدان اون يار عاشق، تکیه کلام دل انگیز او در گوشم می پیچه كه ميخوند:  نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم! نگفتمت!؟»

از ملیحه برای خانوادة داغدارش فقط یک یاداشت کوتاه که در آخرین ساعات قبل از اعدام، مخفیانه به بیرون فرستاده بود برجا مانده و یک سنگ قبر در بهشت زهرا و يك نام نيك! نام يك مجاهد مقاوم كه هويت خود را انكار نكرد و جان خود را بر سر پيمان خود با خدا و خلق در قتل عام خونين 67 فدا كرد؛ و اين البته داستاني پایان ناپذیر از معصومیت به غارت رفتة زیباترین فرزندان آفتاب و باد است كه همچنان انتقام ناگرفته باقيمانده است. 
شب پیش از مرگش، کوتاهترین شب عمرش بود/ فکر آنکه هنوز زنده است/ خون را در مچ دستانش به جوش میآورد…/ لبخند بر لبانش نشست/ تنها یک رفیق نداشت/ بلکه هزاران رفیق داشت و میدانست/ که انتقامش را باز میستانند/ پس خورشید بهر او دمید.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
https://telegram.me/shahidanAzadi